Omega Audio Visual Productions

Δύο πράγματα ο άνθρωπος δεν μπορεί να θυμάται. Τον ερχομό του και το φευγιό του από τούτη τη ζωή. Για όλα τα άλλα μπορεί να έχουμε μνήμες. Ευχάριστες, δυσάρεστες ή συναισθηματικά αδιάφορες. Ένα από τα πράγματα που εγώ θυμάμαι έντονα και με ανάμικτα συναισθήματα ήταν μετανάστευσή μου στους Αντίποδες… Οι στρατιωτικές μου υποχρεώσεις προς τη μητέρα πατρίδα είχαν ολοκληρωθεί το Δεκέμβριο του 1969. Λίγες μόλις εβδομάδες αργότερα, στα τέλη του Γενάρη, είχε προγραμματισθεί το ταξίδι μου στην άλλη άκρη της γης, στην Αυστραλία.

Είμαι φανατικός φίλαθλος. Μου αρέσουν τα περισσότερα ομαδικά και ατομικά αθλήματα. Την ίδια ώρα, απεχθάνομαι ορισμένα γιατί απλά είναι βάρβαρα σε βαθμό κτηνώδη. Ένα από αυτά είναι η πυγμαχία. Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω πώς δύο άνθρωποι κτυπιούνται αλύπητα μετατρέποντας τα πρόσωπά τους σε άμορφες αιμόφυρτες μάζες και μετά τη λήξη του αγώνα αγκαλιάζονται για να συγχαρεί (υποτίθεται) ο ηττημένος το νικητή!

Έχουμε, λοιπόν, νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ελπίδα και ευχή μου είναι να αποκτήσουμε και μια νέα Ελλάδα. Οι σκέψεις αυτές δεν έχουν απολύτως καμιά πολιτική χροιά. Κάθε φορά που γίνονται εκλογές, την ίδια ελπίδα και την ίδια ευχή εκφράζω. Και πάντα μένω με την ελπίδα, που ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία. Όσο για τις ευχές μου, ακόμα περιμένω να «πιάσουν». Καλές οι ελπίδες και οι ευχές αλλά για να έχουμε μια νέα Ελλάδα χρειάζονται κυρίως μυαλό και πολιτική βούληση. Η μέχρι σήμερα ιστορία έχει αποδείξει ότι και το ένα και το άλλο είναι είδη δυσεύρετα στη χώρα μας.

Το μήνυμα που στέλνουν οι επιστήμονες είναι ξεκάθαρο. Αν θέλουμε να σώσουμε τον δύσμοιρο πλανήτη μας πρέπει να τεθεί τέρμα στο κόψιμο των δένδρων –ή τουλάχιστον να επιτευχθεί κάθετη μείωση αυτής της αλόγιστης καταστροφής– και παράλληλα να αρχίσει παγκοσμίως μια συντονισμένη προσπάθεια δενδροφύτευσης. Μόνο έτσι, υποστηρίζουν οι ειδικοί, μπορούμε να φρενάρουμε την κλιματική αλλαγή και συγχρόνως να πετύχουμε τη σταδιακή αναστροφή των μέχρι σήμερα τρομακτικών συνεπειών της. Παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες, με πρώτο τον Αμερικανό πρόεδρο, που αμφισβητούν την ύπαρξη του προβλήματος.

Μη σας παραξενέψει ο τίτλος. Το «καλές εκλογές» πρέπει να καθιερωθεί ως ευχή. Όπως λέμε «καλή χρονιά», «καλή σαρακοστή», «καλό καλοκαίρι» κτλ. Η ευχή «καλές εκλογές», δηλαδή το αποτέλεσμά τους, πιθανόν να αποδειχθεί σωτήρια για την Ελλάδα. Τη χρειαζόμαστε όπως ο τυφλός το φως του, γιατί στην πατρίδα, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση δε βλέπουμε φως. Μόνο… σκότος βαθύ και τριακόσιους καλοπληρωμένους βουλευτές να απολαμβάνουν μετά βουλιμίας τα πάμπολλα αγαθά που τους προσφέρει ο βουλευτικός θώκος!

Όταν οι άλλοι πάνε μπροστά πρέπει να ακολουθήσεις και εσύ για να μη μείνεις πίσω. Τι κάνουμε, όμως, εμείς στην Ελλάδα που είμαστε ήδη πίσω; Αντί να ακολουθούμε τους πρωτοπόρους, αυξάνοντας μάλιστα ταχύτητα για να τους φθάσουμε, πατάμε φρένο και σε πολλές περιπτώσεις βάζουμε… όπισθεν, γιατί έτσι μας γουστάρει και γιατί οι κυβερνώντες «αγρόν αγοράζουν»! Αναφέρομαι στην εφαρμογή των νόμων που στην Ελλάδα είναι κάτι εντελώς άγνωστο. Ο καθείς κάνει ότι του καπνίσει ιδιαίτερα σε ότι αφορά το κάπνισμα! Όλοι, με εξαίρεση τους ξένους τουρίστες (αυτοί σέβονται τους νόμους μας), καπνίζουν όπου γουστάρουν παρά το γεγονός ότι ο νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους ψηφίστηκε (για τα μάτια του κόσμου, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης) πριν από δέκα και πλέον χρόνια, αν θυμάμαι καλά!

Μετά από ένα σύντομο σταθμό στο Φουρνά, το γραφικό ορεινό χωριό της Ευρυτανίας (υψόμετρο 850 μέτρα), για ένα καφεδάκι και λίγη ξεκούραση συνεχίσαμε το ταξίδι μας για την πρωτεύουσα του νομού, το Καρπενήσι. Ο δρόμος επαρχιακός. Η ταχύτητα, για λόγους οδικής ασφάλειας, χαμηλή αλλά η απόλαυση της άγριας βουνίσιας και καταπράσινης φύσης απερίγραπτη! Εκεί ψηλά, στο Βελούχι, νιώθεις μια απόκοσμη γαλήνη ψυχής. Η κυκλοφορία αυτοκινήτων σχεδόν ανύπαρκτη, η ομορφιά της φύσης σαγηνευτική και η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη με μια έντονη μυρουδιά βρεγμένης γης.

Η τρίτη και αποχαιρετιστήρια επίσκεψή μας στα θερμά λουτρά τού Λουτρακίου Αριδαίας ήταν ένα ακόμα αξέχαστο ημίωρο χαλάρωσης – μια εμπειρία που έκανε και τους τέσσερις της συντροφιάς μας να υποσχεθούμε την επιστροφή μας στην περιοχή με την πρώτη ευκαιρία. Λίγη ώρα αργότερα πήραμε ένα ελαφρύ βραδινό και συνεχίσαμε με ένα καφεδάκι στη ζεστή ατμόσφαιρα μιας συμπαθητικής καφετέριας. Δεν αργήσαμε, όμως, να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας γιατί χρειαζόμαστε μια καλή δόση ξεκούρασης. Το πρωί θα αρχίζαμε το ταξίδι της επιστροφής προς το νότο.

Είχε ξημερώσει άλλη μια υπέροχη μέρα. Ο ήλιος μόλις είχε «σκάσει μύτη» και η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη. Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας μπορούσες να διακρίνεις πεντακάθαρα το τέλος του ορίζοντα. Δεξιά μας πανύψηλα βουνά σκεπασμένα ακόμα από χιόνι, αριστερά και μπροστά μας ο καταπράσινος κάμπος. Μετά το πρωϊνό, πήγαμε και πάλι στα Λουτρά Λουτρακίου Αριδαίας, τα γνωστά και ως Πόζαρ, για ένα ακόμα απολαυστικό ημίωρο στα θερμοκρασίας 37 βαθμών νερά του. Ήταν ήδη 10 το πρωί όταν πήραμε το δρόμο για την πρωτεύουσα της περιοχής. Αφού διασχίσαμε τον πανέμορφο κάμπο στρίψαμε δεξιά σε ένα ανηφορικό δρόμο για την Έδεσσα, όπου είναι θρονιασμένη κάπου 35 χιλιόμετρα από τα Λουτρά.