Omega Audio Visual Productions

Ο Σερ Άρθουρ Τζωρτζ ή επί το ελληνικότερο Σερ Αθανάσιος Τζωρτζάτος υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ο θεμελιωτής του αυστραλιανού ποδόσφαιρου αφού επί 20 χρόνια ήταν πρόεδρος της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας Ωκεανίας για 5 χρόνια. Παράλληλα ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΦΙΦΑ για 15 χρόνια.
Κατά την προεδρία του, η Αυστραλία πήρε μέρος, για πρώτη φορά, στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου του 1974.

Ο Αθανάσιος Συνοδινός γεννήθηκε στο Νιούκαστλ της Νέας Νότιας Ουαλίας στις 25 Φεβρουαρίου του 1957 και σπούδασε εμποριολογία στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Είχα τη χαρά να γνωριστώ με την οικογένειά του όταν ήταν ακόμα φοιτητής. Όταν πήρε το πτυχίο του διορίστηκε στο ομοσπονδιακό δημόσιο και η οικογένεια μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Αυστραλίας, την Καμπέρα. Η ευστροφία, η παιδεία και το ανήσυχο και δημιουργικό του πνεύμα συνέβαλαν στο να διακρίνεται σε όποιο πόστο και αν αναλάμβανε τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Με την κήρυξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου οι Ιάπωνες κατέλαβαν ένα μεγάλο τμήμα της Κίνας. Έτσι ο Διονύσης Κομινάτος αναγκάστηκε να καταφύγει στη γειτονική Βιρμανία όπου έμεινε πάνω από δύο χρόνια. Με την πτώση και της Βιρμανίας πήγε στην Ινδία. Εκεί παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Τα χρόνια, όμως, περνούσαν και ο Διονύσης Κομινάτος ήθελε να ξαναδεί τους δικούς του. Επέστρεψε λοιπόν στην Ελλάδα όπου γνωρίστηκε με την Αργοστολιώτισσα μετέπειτα σύζυγό του, Ζωή, το γένος Κομποθέκρα, η οποία ήταν η δυναμική γυναίκα-σύντροφος, η κινητήριος δύναμη πίσω από τον πανέξυπνο έμπορο. Παντρεύτηκαν στην Αθήνα στις 2 Δεκεμβρίου 1945. Λίγο αργότερα αποφάσιζαν να πάρουν το δρόμο για την Κίνα. Η επιστροφή, όμως, στην Κίνα δεν ήταν και τόσο ομαλή. Οι νεόνυμφοι βρέθηκαν να ταξιδεύουν χωριστά.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Κεφαλονίτη που εγκατέλειψε το νησί του αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο είναι ο αείμνηστος επιχειρηματίας Διονύσης Κομινάτος. Από το Ληξούρι ο ίδιος, από το Αργοστόλι η σύζυγός του, Ζωή. Σύμπραξη που είχε όλα τα συστατικά της επιτυχίας. Ο Διονύσης Κομινάτος, γεννήθηκε στο χωριό Κομινάτα της επαρχίας Πάλλης το Σεπτέμβριο του 1902 και στις 21 Απριλίου 1921 – νέο παιδί ακόμα – ξεκίνησε για το ταξίδι προς την Αιθιοπία. Θα ήταν ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες που θα τον οδηγούσε στα βάθη της Ασίας σε τόπους που φλέγονταν από πολέμους και τέλος στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Κατευοδώνοντάς τον, η μητέρα του τού ευχήθηκε με σταράτες κουβέντες: «Φύγε – του είπε – και φρόντισε να γυρίσεις με γραβάτα»!

Ένας από τους πρώτους μετανάστες κεφαλονίτικης καταγωγής ήταν ο Σπύρος Μπέννετ. Οι πληροφορίες, όμως, γύρω από τη ζωή του είναι λίγες. Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1832. Ο πατέρας του ήταν Άγγλος και η μητέρα του Κεφαλονίτισσα. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς μετανάστευσε στην Αυστραλία. Εικάζεται ότι θα πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1860. Ο Σπύρος Μπέννετ είχε κάνει δύο γάμους. Με την Ann Jane Carroll και τη Mary Jane Ettock με την οποία είχε αποκτήσει 13 παιδιά!

Αρχίζω τονίζοντας ότι η Αυστραλία που βρήκα, όταν για πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στη μεγάλη αυτή ήπειρο, ήταν πολύ διαφορετική από την Αυστραλία του σήμερα. Τότε, τον Ιανουάριο του 1970, ήταν μια χώρα που παρέμενε αυστηρά αγγλοσαξονική, με πληθυσμό 12 εκατομμύρια και με μια κοινωνία που χαρακτηριζόταν από ξενοφοβία. Ήταν ανασκουμπωμένη σε ότι αφορούσε τους μη αγγλοσάξονες μετανάστες. Σήμερα έχει πληθυσμό 26 και πλέον εκατομμύρια, και έχει μεταμορφωθεί σε μια χώρα πολυπολιτισμική με μια κοινωνία ανεκτική στη διαφορετικότητα των πολιτισμών.

Καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβω τον κόσμο που ζω αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Τα τελευταία μάλιστα 20 χρόνια έχω πελαγώσει. Νοιώθω σα να έχω έρθει από άλλο πλανήτη! Παλιά το φαινόμενο το έλεγαν «το χάσμα των γενεών», δηλαδή την αδυναμία των παλαιών να καταλάβουν τους νέους. Εγώ, σήμερα, το ονομάζω το χάσμα μεταξύ της λογικής και της παράνοιας. Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις πράγματα που έχουν εντελώς ξεφύγει. Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις όλα αυτά τα τρελά, τα απερίγραπτα εξωφρενικά; Στο όνομα του (κακώς νοούμενου) εκσυγχρονισμού των αντιλήψεων έχουν φθάσει στο σημείο να στήνουν στα έξη μέτρα τη λογική, τους ηθικούς φραγμούς, και ότι έχει σχέση με την καλαισθησία!

Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στους ελληνικούς δημόσιους χώρους και ιδιαίτερα στους δρόμους δεν έχουν τελειωμό! Όπως έγραψα και την περασμένη εβδομάδα, η κατάσταση είναι απελπιστική. Επικρατεί η απόλυτη αναρχία. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο. Το πρόβλημα είναι παλιό αλλά το θλιβερό είναι ότι δε γίνεται καμιά προσπάθεια αντιμετώπισής του. Και ενώ άλλοι λαοί κάνουν άλματα μπροστά εμείς κάνουμε βήματα πίσω ή στην καλύτερη περίπτωση σημειωτόν!

«Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες / μαραμένα και τα γιασεμιά / μαραμένες κι οι ελπίδες μας όλες / στων καρδιών μας τη μαύρη ερημιά». Στίχοι του αξέχαστου Αττίκ παραφρασμένοι για τις ανάγκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας – μιας πραγματικότητας που δίνει ένα, δυστυχώς, έντονα τριτοκοσμικό χρώμα στην πατρίδα μας. Έχω πολλές φορές επισημάνει τα κακώς κείμενα αλλά κάθε φορά που τα βλέπω μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, με πιάνει τεταρταίος πυρετός.

Μένουν για περίπου είκοσι χρόνια στην Ελλάδα. Τα δύο τους παιδιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, την οποία θεωρούν πατρίδα τους. Πρόκειται για μια φιλική οικογένεια μεταναστών που έχουν ταυτίσει το μέλλον τους με την Ελλάδα και όπως είναι φυσικό, το ζευγάρι θέλει να γίνουν και επίσημα Έλληνες πολίτες. Τι πιο λογικό; Και όμως για το παράλογο ελληνικό κράτος αυτό δεν είναι λογικό και κάνει ό,τι μπορεί για να το αποτρέψει!