Έχει η Ελλάδα ομορφιές…
ΜΕΡΟΣ 3
Ανοίγω μια μικρή παρένθεση πριν συνεχίσω με την περιήγησή μας στη γραφική και φιλόξενη Βόρεια Ελλάδα. Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους και όλες σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Οι ευχές μου είναι ειλικρινέστατες, από καρδιάς. Τώρα αν θα είναι καλή χρονιά το 2016, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, ένας Θεός το ξέρει κι’ ας μας λυπηθεί! Τολμώ μάλιστα να πω ότι κι’ Αυτός έχει σηκώσει τα χέρια του με την κατάντια των πολιτικών μας και γενικά τον ευτελισμό του πολιτικού μας συστήματος.
Θέλω ακόμα να σημειώσω ότι αν έστω και μία στις εκατό ευχές που πήρα φέτος σε γιορτινές συνεστιάσεις και συναντήσεις με συγγενείς και φίλους αλλά και τηλεφωνικά, ταχυδρομικά, email-ικά και facebook-ικά, πραγματοποιηθούν, στο τέλος του 2016 θα έχω:
1. “σκάσει” από υγεία
2. “πνιγεί” στο χρήμα και
3. “τρελαθεί” από ευτυχία!
Για όλα αυτά, το σαβουάρ βιβρ λέει ότι πρέπει να σας ευχαριστήσω όλους…
Κλείνω την παρένθεση και επιστροφή στο ταξιδιωτικό μου σημείωμα…
Την επομένη, 2 Δεκεμβρίου, ξημέρωσε άλλη μια υπέροχη μέρα. Ούτε ίχνος σύννεφου στον ουρανό. Το θερμόμετρο, αν και ήταν ακόμα πρωί, έδειχνε 15 βαθμούς. Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας η θέα των Σερρών ήταν φαντασμαγορική.
Πήραμε το πρωινό μας βιαστικά για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τον επόμενο σταθμό διανυκτέρευσης.
Η Μακεδονία και η Θράκη έχει τεράστιες εκτάσεις εύφορης γης. Το μάτι «χορταίνει» πράσινο. Οδηγούσα αργά για να απολαμβάνουμε τη φύση και γύρω στις 11 φθάσαμε στη Δράμα. Κάναμε μια μικρή περιήγηση στην πόλη πριν πάρουμε ξανά το δρόμο προς την Αλεξανδρούπολη.
Ο καιρός εξακολουθούσε να είναι απίστευτα καλοκαιρινός. Πολύ γρήγορα συναντήσαμε και πάλι την Εγνατία Οδό, στο ύψος της Καβάλας. Μια πινακίδα μας πληροφόρησε ότι η Αλεξανδρούπολη απείχε 145 χιλιόμετρα. Ο όμορφος αυτοκινητόδρομος σε «καλεί» να αυξήσεις ταχύτητα και όταν πηγαίνεις με 130-140 χιλιόμετρα την ώρα φθάνεις πριν καλά-καλά το καταλάβεις!
Εκείνο που προσέχει ο επισκέπτης φθάνοντας στις παρυφές της πόλης είναι η ύπαρξη τεράστιων στρατοπέδων. Η παρουσία τους είναι αναγκαία λόγω των γειτόνων και «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ, Τούρκων. Διατίθενται τεράστια ποσά για αμυντικούς σκοπούς, την ώρα που η πατρίδα υποφέρει από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση!
Δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας (να είναι καλά το GPS) και αμέσως μετά ριχτήκαμε στην… εξερεύνηση της πόλης.
Η Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι η παραλιακή οδός. Εκεί στην παραλία βρίσκεται και ο Φάρος, «σήμα κατατεθέν» της Αλεξανδρούπολης.
Ο κεντρικός εμπορικός δρόμος είναι η Λεωφόρος Δημοκρατίας, γεμάτος καταστήματα κάθε λογής, ζαχαροπλαστεία, εστιατόρια, ταβέρνες. Όταν κουραστήκαμε να περπατάμε, μπήκαμε σε ένα εστιατόριο στην τύχη και δεν το μετανιώσαμε. Υπέροχα φαγητά, πολύ φιλική ατμόσφαιρα και εντυπωσιακά φθηνές τιμές. Να σημειώσω εδώ ότι γενικά στη Βόρεια Ελλάδα οι τιμές των αγροτικών προϊόντων και εστίασης είναι αισθητά χαμηλότερες από ότι στη Νότια Ελλάδα και ειδικά στα νησιά.
Την επομένη κατευθυνθήκαμε προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα, στους Κήπους του Έβρου που απέχουν 47 περίπου χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη. Εκεί μια τεράστια ουρά από φορτηγά, στην πλειοψηφία τους τουρκικά, περίμεναν τον τελωνειακό έλεγχο για να περάσουν στην Τουρκία. Αγναντέψαμε λίγο τον Έβρο, τον ποταμό που χωρίζει την Ελλάδα και την Τουρκία, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και γραμμή για το Σουφλί, την κωμόπολη του μεταξιού.
Δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ την περιοχή και εντυπωσιαστήκαμε από την απλωσιά της πεδιάδας, τις υπέροχες αποχρώσεις του πράσινου αλλά και τα αμέτρητα σμήνη πουλιών, λόγω του Έβρου, που πετούσαν χαμηλά δημιουργώντας κάθε τόσο απίστευτους σχηματισμούς. Μια πραγματική οπτική πανδαισία.
Το Σουφλί είναι μια όμορφη μικρή πόλη. Εδώ, όπως και στη γύρω περιοχή, η σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα είναι η γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Η περιοχή, όμως, έχει γίνει γνωστή από την καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα και την παραγωγή μεταξιού.
Στο εμπορικό κέντρο της κωμόπολης κυριαρχούν καταστήματα προϊόντων μεταξιού. Εκεί βρίσκεται και το Μουσείο Τέχνης Μεταξιού που στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό ανακαινισμένο κτίριο. Το Μουσείο ιδρύθηκε από τον Οίκο Τσιακίρη ο οποίος, για πάνω από 60 χρόνια, δραστηριοποιείται στην παραγωγή και επεξεργασία μεταξιού.
Όπως αναφέρει το σχετικό φυλλάδιο, σκοπός του Μουσείου είναι να αναδείξει και να διασώσει την πλούσια παράδοση της περιοχής στην Μεταξουργία.
Επισκεφθήκαμε το Μουσείο και μια υπάλληλος μας ξενάγησε εξηγώντας με λεπτομέρεια την παραγωγή του μεταξιού. Από τον μεταξοσκώληκα μέχρι το τελικό προϊόν, τα μεταξωτά υφάσματα. Τα πρωτότυπα εκθέματα σε συνδυασμό με την σύγχρονη τεχνολογία, οδηγούν τον επισκέπτη βήμα προς βήμα σε ένα ταξίδι τόσο μοναδικό όσο και ίδιο το μετάξι.
Για περισσότερες λεπτομέρειες ο αναγνώστης μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα του Μουσείου: www.artofsilkmuseum.gr
Μετά την επίσκεψή μας στο Μουσείο ήπιαμε έναν καφέ σε μια πολύ όμορφη και με παραδοσιακή διακόσμηση καφετέρια. Μια ώρα αργότερα είχαμε πάρει το δρόμο για την Καβάλα – τον επόμενο σταθμό της περιοδείας μας στη Βόρεια Ελλάδα.
ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ο φάρος, το «σήμα κατατεθέν» της Αλεξανδρούπολης, ένας από τους πολλούς εκθεσιακούς χώρους του εντυπωσιακού Μουσείου Τέχνης Μεταξιού στο Σουφλί και μια μηχανοκίνητη καρουλίστρα.
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά και… ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ 2016 ΘΑΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ. Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΛΕΝΕ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΒΛΑΨΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΑΝ ΤΟΝ ΩΦΕΛΗΣΕ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ…
www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)